به گزارش خبرگزاری  حوزه، این مرجع تقلید امروز در بحث تفسیر سوره زمر در مدرسه علمیه حجتیه قم گفتند: خداوند در آیه 21 سوره زمر به مراتب نظام توحیدی و ربوبی در کائنات اشاره دارد.

ایشان افزودند: در این آیه می‌‎خوانیم که آب از سما یعنی همان ابرها می بارد؛ سما، به معنی آسمان نیست، بلکه سما به معنی بلندی بالای سر، دارای سایه یا همان ابر هم معنی می‎شود که البته این نظر از سوی ابن عباس مطرح شده است.

این مفسر قرآن کریم بیان کردند: خداوند در این آیه بیان می کند که باران به روی زمین می‎بارد؛ لایه اولین آب نرم است که باعث می شود آب به درون زمین فروبرده شود، ولی لایه سخت زمین است که باعث نگهداری آب می شود.

ایشان گفتند:  این آبی که در سطح زیرین زمین مستقر می شود با حفر چاه و چشمه از دل زمین بیرون می آید و باغ های گل وگیاه را ایجاد می کند.

این مرجع تقلید بیان کردند: پس از رویش گیاهان بزرگ و کوچک از جمله گندم و جو و گل های رنگارنگ و میوه های خوش طعم و رنگارنگ که همگی از یک آب و خاک تغذیه می شوند یکی از حکمت های الهی آشکار می شود.

حضرت آیت الله  سبحانی تصریح کردند: ادامه این آیه بیان می دارد که این گل‎های زیبا و خوشرو و خوشبو به تدریج خشک و تکه تکه می‎شوند و بر زمین می‎ریزند؛ این حرکت انجام می‎شود و این گل‎ها از بین می‎روند که این مساله هم از حکمت های خداست.

ایشان با اشاره به نظریه سید قطب در این زمینه گفتند: سید قطب در اینجا تفسیری دارد می‎گوید که منظور خدا از آب در اینجا همان قرآن است که از آسمان نازل می‏شود و در دل مومنان جوانه می‏زند و گل‎های آن مثل ایمان ونجابت وعدالت و... می‎شود.

حضرت آیت الله  سبحانی خاطرنشان کردند: بنده با این نظر موافق نیستم، زیرا اگر این نظر را بپذیریم با آن قسمتی که از خشک شدن و ریختن گل سخن می گوید را چگونه می خواهیم توجیه کنیم.

ایشان گفتند: نظر من این است که این آیه دو هدف را دنبال می‏کند که اولین آن، بیان توحید ربوبی است؛ یعنی اینکه خداوند این دنیا را بر اساس یک برنامه هدفمند و نظام‌مند طراحی کرده؛ این برنامه در حال اجراست و همه چیز طبق برنامه طبیعی دنبال می‏شود.

این مرجع تقلید بیان کردند: دومین هدف این آیه نیز دقیقا بر اساس همان مطلب سوره حدید است که به مراتب زندگی انسان در روی زمین و نحوه تولد و مرگ او می پردازد.

ایشان گفتند: بیان بی‏وفایی دنیاست که خداوند می‏‎خواهد نشان دهد که این دنیا به انسان وفا نمی‎‏کند و انسانی که چون گل نوشکفته بود روزی پیر و فرتوت خواهد شد و روز دیگر از شاخه جدا شده  و خواهد مرد.